Kırtasiye Dükkanından Tıp Fakültesi'ne

Kara Harp Okulu, ODTÜ Kırtasiye, şimdi de Tıp Fakültesi… Bütün emekleri, hayalleri bir anda kaybolan, elinden alınan ama pes etmeyen bir hayat hikayem var. 
Adım Ahmet AŞIK. Hatay’da doğdum. İlkokul, ortaokul eğitiminden sonra Hatay Osman Ötken Anadolu Lisesi’ne girdim. 2010 yılında lise eğitimimi tamamladım. Yıllardır hayalini kurduğum askerlik mesleği için Kara Harp Okulu’na başvurdum. Ancak mülakatları geçemedim. Bir sonraki sene tekrar başvurdum. Çünkü subay olmayı gerçekten çok istiyordum. Bu seferde oldu zaten. 2011 yılında mülakatları geçtim. Öylesine mutlu öylesine heyecanlı idim ki, anlatamam. Aynı sene İstanbul‘da Deniz Harp Okulu’nu ve Hava Harp Okulu’nu da kazandığım halde Ankara’da Kara Harp Okulu’na başladım. Gazi M.Kemal ATATÜRK’ün okuduğu okulda okuyacak, onun aldığı dersleri alacak, onunla meslektaş olacaktım. Harbiyeli olacaktım. Bunun verdiği gururu anlatamam.
Çok severek çok isteyerek gittiğim harp okulunun sonu ne yazık ki benim için hiç de istediğim gibi bitmedi. Hem akademik hem askeri alanda gayet başarılı olduğum harp okulunda 5 yıl öğrenim gördükten sonra 2016 yılında Milli İrade’ye yapılan darbe girişimi oldu ve ne yazık ki alınan karar ile askeri okullar kapatıldı. Dile kolay 5 yıl… Şimdi farkettim de söylemesi bayağı kolay geliyor. Ancak şunu iyi bilin emekleri ve hayalleri elinden alınmış, askerlik mesleğine aşık bir gencin elinin boş kalması kadar kötü çok az şey vardır. Ama askerlik mesleğinden bir an bile olsa asla soğumadım. Askerlik belki de mesleklerin en kutsalı, bana göre en güzeli. “Mazi kalbimde yaradır.” desem yeridir. Yalnız okulu bitirip aşığı olduğum subaylık mesleğine tam başlamak üzereyken böyle bir olay yaşamam beni derinden sarstı. Çok sevdiğim üniformama maalesef veda etmek mecburiyetinde kaldım. Elveda HARBİYE…
Askeri okuldan ayrıldıktan sonra memleketim Hatay’a döndüm. Yaşımdan ötürü aileme yük olmak istemedim. Zaten onlar da en az benim kadar üzüldüler, kahroldular. Onların da emekleri bir nevi boşa gitmişti. Hala evdeki salonda üniformalı fotoğraflarım duruyor. İndirmeye kıyamamışlar. Hiçbir suçum olmamasına rağmen, ailemin yüzüne bakamadım. Memlekette çok fazla duramadan tekrar Ankara’ya geldim ve iş aramaya başladım. O dönemlerde olaylardan dolayı askeri geçmişi olan kişilere keskin bir önyargı ile bakılıyordu. Benim için hiç de kolay zamanlar olmadı. Bir süre iş aradıktan sonra 2017 yılı Mart ayında ODTÜ kırtasiyesinde işe başladım. Bir işe başlamak beni az da olsa mutlu etti. En azından kendi paramı kazanıyor, aileme yük olmuyordum artık. Bunun beni ne kadar rahatlattığını anlatamam.

Kırtasiyede çalışmakla geçen günlerimin yanında sayısal derslerde başarılı olduğum için mesaiden sonra özel ders vermeye başladım. Yaşına rağmen hayatta bir çok şey görmüş geçirmiş, kendi potansiyelinin farkında biriydim. Hele de ODTÜ gibi fenin, ilmin kol gezdiği bir yuvada içimde bir şeyler yapma, bir şeyler başarma, bir şeylere katkı verme isteğinin yeniden uyanması çok uzun sürmedi. Yaşadığım onca zorluğa rağmen hayatımı tekrar kurmak için üniversite sınavına hazırlanmaya karar verdim. Hem kırtasiyede çalışıyor, hem özel derslere gidiyor, hem de YKS’ye hazırlanıyordum. Günlerim baya yoğun ve yorucu geçiyordu. Mesaiden sonra özel derse gidiyor, ordan koşa koşa kütüphaneye geliyor,  kendi derslerime çalışıyordum. Gece saat 2-3 te eve dönüyor, sabah iş için erkenden uyanıyordum. Pes etmedim, yılmadım, 3 yıl art arda sınava girdim (2018-2019-2020) ve sonunda 2020 YKS’de yüzüm güldü. Yerleştirme sonuçlarının açıklanmasıyla ATATÜRK ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ’ne 27 yaşımda tıp başlayacağım. Şu an yaşadığım mutluluğu kelimelerle ifade edebilmem inanın çok çok zor.
Yukarıda bahsettiğim askeri okulda okurken KYK Öğrenim Kredisi kullandığım için KYK Bursuna başvuru dahi yapamıyorum. Kaldı ki; mevcut durumumdan ötürü öğrenim kredisini hala ödemiş de değilim. Burs araştırması yaptım ve birçoğunda yaş sınırının olması benim için çok kötü bir durum. Şu an imkanlarım bulabildiğim kadar burs bulmak, eğer açık olursa özel ders vererek geçimimi idame ettirmek. Bu yaşta aileme yük olmak istemiyorum. Onlar zaten benim için yeterince yükün altına girdiler. Yeterince üzüldüler. 27 yaşında biri olarak kendi kendime yetmek istiyorum. Üniversiteye başladıktan sonra tekrar başka bir işe girmeyi çok düşündüm. Hem çalışıp hem okuyabilirim. Yapabilirdim, daha önce kırtasiyede çalışırken yapmıştım zaten. Ancak tıp fakültesinde okuyacak olmam, derslerin ağır ve zor olması, uzun ve yorucu bir şekilde ders çalışmam gerekmesi sebebiyle; bu fikrin pek de olası olmadığını anladım. Elimden tutarsanız maddi konuları düşünmek yerine derslerime odaklanmak, güzel bir şekilde mezun olup iyi bir doktor olmak istiyorum. 

İçinde bulunduğumuz dönemde üniversitede eğitim alırken karşımıza çıkan masraflar okul, ulaşım, barınma, kitap (hele de tıp ders kitapları) gibi masraflar ciddi bir maddiyat gerektiriyor. Pandeminin sürecine ve YÖK’ün son açıklamasına göre dersler uzaktan yapılacak. Var olan bu giderlere tıp eğitimimin ilk yılında derslere uzaktan katılabilmem için bilgisayar masrafı da eklenecek. Derslerime düzenli katılabilmem, uzaktan eğitimime devam edebilmem ve eğitim hayatım boyunca gerektiğinde yapacağım araştırmalarım için bir bilgisayara ihtiyacım var. Bu konuda desteğinize ihtiyacım olacak.
Şimdiden destek olabilen, olamayan, bana iyi dileklerini gönderen herkese buradan teşekkürlerimi sunuyorum.
Kara Harp Okulu, ODTÜ Kırtasiye, şimdi de Tıp Fakültesi… Bütün emekleri, hayalleri bir anda kaybolan, elinden alınan ama pes etmeyen  bir hayat hikayem var. 

Kırtasiye Dükkanından Tıp Fakültesine

https://www.vatanbilgisayar.com/lenovo-ideapad-flex-3-pentium-n5030-1-1ghz-4gb-128gb-ssd-11-6-int-touch-w10.html